Hoe is zeep ontstaan??
Een opgraving van het oude Babylon onthulde bewijs dat Babyloniërs zeep maakten rond 2800 v.Chr. Babyloniërs waren de eersten die de kunst van het maken van zeep beheersten. Ze maakten zeep van vetten gekookt met as. Zeep werd gebruikt bij het reinigen van wol en katoen bij de textielproductie en werd medicinaal gebruikt gedurende minstens 5000 jaar.
De Ebers-papyrus (Egypte, 1550 v.Chr.) Onthult dat de oude Egyptenaren dierlijke en plantaardige oliën met alkalische zouten mengden om een zeepachtige substantie te produceren.
Volgens Plinius de Oudere gebruikten de Feniciërs geitenvet en hout as om zeep te maken in 600 v.Chr.
Vroege Romeinen maakten zeep in de eerste eeuw na Christus uit urine. Het klinkt niet hygiënisch maar geloof me het is waar! In die tijd plasten de Romeinen in een emmer, iedere avond of vroeg in de ochtend leggen ze de emmer vol met plas voor de deur. Vervolgens komt iemand langs om die emmers te legen. De verzamelde plas wordt gebruikt om zeep te maken. Zeep was algemeen bekend in het Romeinse rijk.
De Kelten maakten hun zeep van dierlijk vet en planten as en ze noemden het product saipo, waarvan het woord “Soap” is afgeleid.
Tegen de tweede eeuw na Christus adviseerde de Griekse arts Galen om zeep te gebruiken voor zowel medicinale als reinigingsdoeleinden.
Toen Rome in 467 na Christus viel verdwenen het baden ook. Alle bad-gewoonten in heel Europa namen af na de Romeinse beschaving.
Er wordt aangenomen dat het gebrek aan wassen/baden/hygiëne en slechte levensomstandigheden heeft bijgedragen aan de vele plagen van de middeleeuwen.
Wanneer begon de productie van zeep??
Harde toiletzeep met een aangename geur werd geproduceerd in het Midden-Oosten tijdens de islamitische gouden eeuw, toen werd het maken van zeep een gevestigde industrie (870-930). In het Midden-Oosten werd zeep geproduceerd door de interactie van oliën en vetten met alkali (loogzout).
In Syrië werd zeep geproduceerd met behulp van olijfolie samen met alkali. Zeep werd geëxporteerd vanuit Syrië naar andere delen van de moslimwereld en naar Europa.
Tegen de 13e eeuw was de productie van zeep in de islamitische wereld vrijwel geïndustrialiseerd, met bronnen in Nablus, Fes, Damascus en Aleppo.
Het was pas in de 18e eeuw dat baden, in Europa, in de mode kwam. In 1791 ontdekte de Franse scheikundige Nicolas Leblanc een proces voor het omzetten van gewoon zout (natriumchloride) in een alkali genaamd natriumcarbonaat. Omdat alkali van cruciaal belang was bij de vervaardiging van zeep en andere producten, werd deze ontdekking een van de belangrijkste chemische processen van de negentiende eeuw.
In de late 18e eeuw werden industrieel geproduceerde zeepjes beschikbaar, toen reclamecampagnes in Europa en Amerika het publiek bewust maakten over relatie tussen hygiëne en gezondheid.
In de 19e eeuw verklaarde Louis Pasteur dat goede persoonlijke hygiëne de verspreiding van ziekten zou verminderen. Dat hielp de vraag naar zeep te vergroten.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog ontstond de commerciële zeep, zoals we die tegenwoordig kennen. De verwondingen van de oorlog brachten een toenemende behoefte aan reinigingsmiddelen met zich mee. Tegelijkertijd waren de ingrediënten die nodig waren om zeep te maken echter schaars. Duitse wetenschappers creëerden een nieuwe vorm van "zeep" gemaakt met verschillende synthetische verbindingen en als resultaat werden “detergenten” geboren.
Na de Eerste Wereldoorlog en tot de jaren dertig van de vorige eeuw werd zeep gemaakt met behulp van een methode genaamd “batch kettle boiling”.
Industriële zeepmakers hadden enorme ketels met drie verdiepingen die in de loop van ongeveer een week duizenden kilo’s zeep produceerden. Kort daarna werd een uitvinding genaamd "continu process" geïntroduceerd en verfijnd door Procter & Gamble. Dit proces verkort de productie van zeep tot minder dan een dag. Grote Industriële zeep fabrikanten gebruiken nog steeds een "continu process".
Industriële zeepfabrikanten leerden ook hoe ze de natuurlijke glycerine in zeep konden verwijderen. Glycerine heeft hydraterende eigenschappen. Ze verkopen het of gebruiken het in andere duurdere producten zoals de vocht inbrengende crèmes die je nodig hebt wanneer hun zeep je huid uitdroogt. Het verwijderen van de natuurlijke glycerine verlengt ook de houdbaarheid van de zeep zodat deze vele jaren in het pakhuis of in de schappen kan blijven liggen.
Vandaag is er een verhoogd bewustzijn van de mogelijke nadelige effecten van veel van de synthetische additieven en chemicaliën in de Industriële zeep. Goed opgeleide en bewuste consumenten wenden zich tot alle natuurlijke producten zoals die van ons. Zelfs grote bedrijven beginnen reclame te maken voor "natuurlijke ingrediënten" in hun producten.
Maar let op! De toevoeging van één of twee natuurlijke ingrediënten maakt een product niet ‘'helemaal natuurlijk’'. Het is voor grote industriële bedrijven vrijwel onmogelijk om natuurlijke, handgemaakte zepen te maken!!.
